فردا را ندیده کسی

جزتو که بر دروازه ی فرداهای پرامید

با آب و آیینه و قرآن

به استقبال ایستاده ای.

فروغ چشمان تو، روشنگرِ

بلندای جاده ی امروز تا فرداست

تنها، همان نگاه را

                        دریغ نکن از من ...

 آبستن است ابر حادثه

   از عمق جانش کاش

   سرمست بارش شبنم شود گُل وجود ...

                                                     ( رفقا دعام کنید. واسه یه اتفاق... یه انتظار...)